Μια μικρή ανατολίτικη ιστοριούλα λέει: Επειδή ο Θεός είδε ότι έφτιαξε τον άνθρωπο με τεράστιες ικανότητες, σκέφτηκε να κρύψει κάπου το κλειδί του μυστικού της επιτυχίας. Είδε, όμως, ότι μπορεί να το βρει, αφού είναι τόσο πολυμήχανος.
Σκέφτηκε να το κρύψει στα βάθη των ωκεανών ή στα ουράνια σώματα, αλλά και εκεί θα το έβρισκε. Γι’ αυτό αποφάσισε να το κρύψει μέσα στον άνθρωπο.
Στον καθένα μας, επομένως, είναι κρυμμένο το μυστικό της επιτυχίας, στα χέρια και στο μυαλό μας η σωτηρία μας, στην κοινή απόφαση των συνελλήνων η έξοδός μας από την κρίση. Όλοι συμφωνούμε πως η κατάσταση είναι απαράδεκτη ηθικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά. Όλοι αναγνωρίζουμε πως η κοινωνία απειλείται από αυτό το φαινόμενο μέχρι του σημείου της έκρηξης. Και όλοι πρέπει να ομονοήσουμε, να συναποφασίσουμε μια επανάσταση προσωπική, μια επανάσταση στον τρόπο σκέψης, στο νου και στην καρδιά, στις συνήθειές μας, μια επανάσταση χωρίς νεκρούς και τραυματίες.
Έχουμε μεγάλη ανάγκη αλλαγής σκέψης, νοοτροπίας, για να αντιπαλέψουμε τις δυνάμεις της αδράνειας, της ραστώνης, της ιδιοτέλειας, παρά χρημάτων και σωτήρων. Δυστυχώς, συνέλληνες, καταντήσαμε επαίτες και δίκην ναρκομανών αναμένουμε εναγωνίως τη «δόση» μας, χωρίς εθνική αξιοπρέπεια και αιδώ. «Θα μας δικάσουν οι νεκροί, οι αγέννητοι».
Ο καθένας μας και όλοι μαζί θα σώσουμε την Ελλάδα. Το χρωστάμε στα παιδιά μας, στην ιστορία μας, στο Θεό της Ελλάδας που μας έδωσε το καλύτερο οικόπεδο, στους εαυτούς μας. Μπροστάρηδες σε αυτήν την πανστρατιά θέλουμε τους πολιτικούς μας, ξηλώνοντας την απαράδεκτη ευνοιοκρατία που ψήφισαν για τον εαυτό τους. Η ιστορία δικαιώνει αυτούς που ανοίγουν δρόμους με πολιτικό κόστος παρά αυτούς που επενδύουν στην πολιτική φθορά και στον πολιτικό ωφελιμισμό. Πρόκειται, βέβαια, για ένα εθνικό εγχείρημα διάσωσης, που δεν μπορεί να αξιολογηθεί και να μετρηθεί με βάση το πολιτικό και κοινωνικό κόστος.
Το συμβόλαιο για έξοδο από την κρίση πρέπει να είναι πατριωτικό και όχι κοινωνικό, καθολικό και όχι μερικών, ενώ οι άλλοι να διεκδικούν στους δρόμους και να επιμένουν στα κεκτημένα, ευθύνης και συναίνεσης και όχι διχοστασίας και απειλών. Η κρίση δεν επιτρέπεται να κάνει καινούργιους Κροίσους. Όταν δυστυχεί, πένεται, επαιτεί το σύνολο, δεν μπορεί το μέρος, μια μικρή μειοψηφία συνανθρώπων μας, να ευτυχεί, να ευωχείται, να αναπαύεται στη χλιδή και στα πλούτη.
Σκέφτηκε να το κρύψει στα βάθη των ωκεανών ή στα ουράνια σώματα, αλλά και εκεί θα το έβρισκε. Γι’ αυτό αποφάσισε να το κρύψει μέσα στον άνθρωπο.
Στον καθένα μας, επομένως, είναι κρυμμένο το μυστικό της επιτυχίας, στα χέρια και στο μυαλό μας η σωτηρία μας, στην κοινή απόφαση των συνελλήνων η έξοδός μας από την κρίση. Όλοι συμφωνούμε πως η κατάσταση είναι απαράδεκτη ηθικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά. Όλοι αναγνωρίζουμε πως η κοινωνία απειλείται από αυτό το φαινόμενο μέχρι του σημείου της έκρηξης. Και όλοι πρέπει να ομονοήσουμε, να συναποφασίσουμε μια επανάσταση προσωπική, μια επανάσταση στον τρόπο σκέψης, στο νου και στην καρδιά, στις συνήθειές μας, μια επανάσταση χωρίς νεκρούς και τραυματίες.
Έχουμε μεγάλη ανάγκη αλλαγής σκέψης, νοοτροπίας, για να αντιπαλέψουμε τις δυνάμεις της αδράνειας, της ραστώνης, της ιδιοτέλειας, παρά χρημάτων και σωτήρων. Δυστυχώς, συνέλληνες, καταντήσαμε επαίτες και δίκην ναρκομανών αναμένουμε εναγωνίως τη «δόση» μας, χωρίς εθνική αξιοπρέπεια και αιδώ. «Θα μας δικάσουν οι νεκροί, οι αγέννητοι».
Ο καθένας μας και όλοι μαζί θα σώσουμε την Ελλάδα. Το χρωστάμε στα παιδιά μας, στην ιστορία μας, στο Θεό της Ελλάδας που μας έδωσε το καλύτερο οικόπεδο, στους εαυτούς μας. Μπροστάρηδες σε αυτήν την πανστρατιά θέλουμε τους πολιτικούς μας, ξηλώνοντας την απαράδεκτη ευνοιοκρατία που ψήφισαν για τον εαυτό τους. Η ιστορία δικαιώνει αυτούς που ανοίγουν δρόμους με πολιτικό κόστος παρά αυτούς που επενδύουν στην πολιτική φθορά και στον πολιτικό ωφελιμισμό. Πρόκειται, βέβαια, για ένα εθνικό εγχείρημα διάσωσης, που δεν μπορεί να αξιολογηθεί και να μετρηθεί με βάση το πολιτικό και κοινωνικό κόστος.
Το συμβόλαιο για έξοδο από την κρίση πρέπει να είναι πατριωτικό και όχι κοινωνικό, καθολικό και όχι μερικών, ενώ οι άλλοι να διεκδικούν στους δρόμους και να επιμένουν στα κεκτημένα, ευθύνης και συναίνεσης και όχι διχοστασίας και απειλών. Η κρίση δεν επιτρέπεται να κάνει καινούργιους Κροίσους. Όταν δυστυχεί, πένεται, επαιτεί το σύνολο, δεν μπορεί το μέρος, μια μικρή μειοψηφία συνανθρώπων μας, να ευτυχεί, να ευωχείται, να αναπαύεται στη χλιδή και στα πλούτη.
