..........
ΚΥΝΗΓΟΣ
Ο αείμνηστος πατέρας μας, πέραν των άλλων όμως ήταν όπως
προαναφέραμε και σπουδαίος κυνηγός, ο πρώτος στην περιοχή. Έχει αφήσει όνομα ως
κορυφαίος φασοκυνηγός. Τώρα αν κάποιος είναι καλός στο κυνήγι της φάσας, λένε ότι
αυτός είναι «Καινούργιος Μένιος», ή «χτυπάει σαν τον Μένιο». Είναι αλήθεια ότι
χτυπούσε τόσες φάσες που τις φόρτωνε στον γάιδαρο για να τις πάει στο
Καρπενήσι, κάνοντας 5-6 ποδαρόδρομο, όπου τις πωλούσε και αγόραζε μπαρουτόσκαγα,
αλλά και τρόφιμα, όπως μακαρόνια, ζάχαρη, καφέ για το σπίτι.
Το βράδυ επέστρεφε στο σπίτι και όλη τη νύχτα έφτιαχνε
φυσίγγια για να έχει το πρωί που θα έφευγε πάλι για κυνήγι. Μιλάμε για μάστορα
κυνηγό, που έφτασε στο σημείο να «χτυπήσει» με μια τουφεκιά δυο λαγούς, ενώ
τεράστιες επιτυχίες είχε και στα γουρούνια, έχοντας ως συνεργάτη του το Κώστα
Βούρτσα, με τον οποίο είχαν κάνει ένα μοναδικό κυνηγετικό δίδυμο, ενώ μαζί
είχαν κάνει και πολλές κυνηγητικές αταξίες, με ζαρκάδια στον Αη- Γιάννη.
Γενικά ήταν ο πιο καλός δάσκαλος σε μας στο κυνήγι. Μας
έκανε μαθήματα τεχνικής και φυσικά μαθήματα, για το πώς θα αποφύγουμε κάποιο
ατύχημα.
Τα παιδιά πάντα θυμούνται τις καλές στιγμές με τον πατέρα
τους, όπως κι εγώ που έχω τις δικές μου, τόσο στο κυνήγι, όσο και στο ψάρεμα
στο ποτάμι. Εδώ θέλω να τονίσω πως ο πατέρας μου, ήταν ο πρώτος στο χωριό που
είχε δικό του δίχτυ. Μαζί του έζησα πολλές ευχάριστες στιγμές με το ψάρεμα, με
το δίχτυ στους πούντους και στις γιάρες. Μετά το ψάρεμα, κουβαλούσαμε τα ψάρια
στο σπίτι, τα αρμαθιάζαμε και το βραδάκι τα πήγαινε στο Κεράσοβο όπου και τα
πωλούσε, εξοικονομώντας έτσι και από το ψάρεμα λίγα χρήματα για τις ανάγκες της
μεγάλης οικογένειας.
Στα 69 του χρόνια τον πήραμε στην Αμερική. Και εκεί, παρά τα
χρονάκια του, εργάστηκε στην πίτσα του αδελφού μου, και όταν του δόθηκε η
ευκαιρία, έφτασε μέχρι και ΜΑΙΝ, των ΗΠΑ, για κυνήγι ελαφιών, για να του
περάσει ο καημός.
Όσοι τον θυμούνται τον μνημονεύουν. Ένας εξάδελφός μου πριν
λίγα χρόνια είπε ένα ωραίο για τον πατέρα μας. «Των άλλων τα παιδιά, δεν
χόρτασαν ποτέ, όμως του μπάρμπα Μένιου (Δέκα τον αριθμό), δεν πείνασαν ποτέ»…
Ίσως να πουν κάποιοι, πως γράφω για τον πατέρα και γι΄ αυτό
τον επαινώ πολύ. Δεν πρόκειται για έπαινο, αλλά για μια πραγματικότητα, που
επιβεβαιώνεται από εκείνους που τον γνώρισαν και τον έζησαν εκείνη την δύσκολη
εποχή.
Πέραν των άλλων, ο πατέρας ήτο και υπόδειγμα συζύγου. Την
μάνα μας, την κυρά Μάρθα την είχε σαν βασίλισσα. Δεν την έστελνε στα ζωντανά ή
στα χωράφια.. Την ήθελε στο σπίτι να φροντίζει τα παιδιά, το νοικοκυριό, το
μαγείρεμα και τα κήπια. Βέβαια η μάνα ήταν για 15 χρόνια συνεχώς έγκυος, καθότι
κάθε χρόνο περίπου, έφερνε στον κόσμο και από ένα παιδί. Ήταν όμως αγαπημένοι,
δεν μάλωναν ποτέ και πρόσεχαν ο ένας τον άλλο, καμία σχέση με άλλα ζευγάρια της
εποχής. Ήταν πάντα στη ζωή τους μαζί και έτσι μαζί βρίσκονται στην τελευταία
κατοικία τους, όπου είναι «αγκαλιά» στο ίδιο μνήμα.
Οι χωριανοί, τον θυμούνται για τα πετυχημένα που έλεγε, τα
οποία αν και τα έλεγε πάντα σοβαρά, όταν τα κουβεντιάζουμε σήμερα, μας κάνουν
να γελάμε, γιατί ήταν πάντα πολύ παραστατικός σε ότι έλεγε και γρήγορος στις
απαντήσεις του. Οι ιστορίες και τα χωρατά του είναι πάρα πολλά που έχουν μείνει
αξέχαστα σε όλους.
Έζησε μια μεγάλη και έντονη ζωή. Πέρασε πάρα πολλά και
δύσκολα, είχε όμως και πολλές ευχάριστες στιγμές. Ταξίδεψε πολλές φορές στην
Αμερική, είδε πολλά στη ζωή του που ούτε στα όνειρά του δεν θα έβλεπε. Έζησε
κυριολεκτικά μια γεμάτη ζωή.
Αυτή είναι μια μικρή αναφορά στη ζωή του Μένιου, ενός ήρωα
και ταυτόχρονα, έξυπνου και πονετικού ανθρώπου, καλού οικογενειάρχη, έντιμου
συζύγου και εξαίρετου πατέρα.
Αυτός ήταν ο Πατέρας μου. Αυτός ήταν και είναι ο ήρωας μου…
