Το νερόμυλο του Μαράθου γνώρισα για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 1995, όταν άρχισα να πηγαίνω στο χωριό αυτό με τους φίλους Ηλία Μπουμπουρή και Πάνο Νιαβή για τα «Κατσαντώνεια», τη γιορτή για τον ήρωα Κατσαντώνη. Τότε δεν απείχε πολύ ο χρόνος που ο μύλος αυτός, ο οποίος κινείται με νερά από το Μυρεσιώτικο ποτάμι και είναι βακούφικος, ανήκει δηλαδή στην εκκλησία του Ταξιάρχη Μιχαήλ, είχε πάψει για τους γνωστούς λόγους της εγκατάλειψης του χωριού και της διάλυσης της ισχνής αγροτοκτηνοτροφικής οικονομίας του να αλέθει.Αυτό δεν έγινε εντελώς ξαφνικά αλλά προς αντίθεση της μοιραίας εξέλιξης, οι χωριανοί εντούτοις φρόντισαν να αλλάξουν τα από πλατανίσιο ξύλο πορτοπαράθυρα με σιδερένια - να είναι αθάνατα- πιστεύοντας ότι στα χρόνια που θα έρχονταν ίσως χρειαστεί να αλέσει πάλι ο μύλος και αυτά να είναι σε θέση να διαφυλάξουν το μυλωνά και τα αλέσματα από εκείνους που η ανάγκη τους οδηγήσει πάλι στα βουνά να ζήσουν και δεν τους φτάνουν οι πέτρες να χορτάσουν...
