Σε μερικές εβδομάδες στήνονται κάλπες. Οι τωρινές δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ένα κλίμα συναισθηματικά φορτισμένο. Πολύς θυμός, αγανάκτηση, φόβος, και μόνο λίγη ελπίδα. Παρατηρείται μια μετατόπιση από τα δύο μεγάλα κόμματα σε μικρότερους κομματικούς σχηματισμούς από δεξιά και από αριστερά. Άτομα των κομματικών σωλήνων από όλα τα κόμματα, πού συμμετείχαν στην τρελή κούρσα των τελευταίων 30 χρόνων πού μας έφερε στην σημερινή καταστροφή, με μεγάλη ευκολία τώρα επαναπροσδιορίζουν τους εαυτούς τους σαν «επαναστάτες» κατά του ευρώ, του μνημονίου, της Γερμανίας και όποιας άλλης συνωμοσίας ή «εχθρού» φαίνεται να έχει απήχηση στον οργισμένο κόσμο. Τρομοκρατημένα, τα δύο μεγάλα κόμματα αντιδρούν συντηρητικά επιστρατεύοντας κάθε μέσο για την πολυπόθητη κομματική συσπείρωση. Το κομμουνιστικό κόμμα παραμένει στη μεταφυσική του ρητορική. Άνθρωποι εκτός τού πολιτικού κατεστημένου με κοινή λογική και με ελπιδοφόρα μηνύματα απέχουν από τον δημόσιο διάλογο, με πολύ λίγες εξαιρέσεις .
Πολλοί ψηφοφόροι παραμένουν εγκλωβισμένοι στα δύο μεγάλα κόμματα σαν υποχρεωμένοι πελάτες , ή για να αποφύγουν τα χειρότερα. Πολλοί άλλοι, έξαλλοι από θυμό, είναι έτοιμοι να τα τιμωρήσουν ψηφίζοντας τους λαϊκίζοντες σχηματισμούς στα δύο άκρα, ή απέχοντας εντελώς από την κάλπη. Οι πρώτοι φαντάζονται ότι η δραματική οικονομική ύφεση των τελευταίων 5 ετών μπορεί να αλλάξει απλά με νέες εκκινήσεις. Οι δεύτεροι μάλλον βρίσκονται σε ακόμα μεγαλύτερη άρνηση , καθώς αφήνουν την οργή τους να υπερισχύσει από το πραγματικό συμφέρον αυτών και των παιδιών τους. Διότι το διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών δεν είναι άλλο από το μέλλον των παιδιών και των εγγονών μας.
Πολιτικές αντιπαραθέσεις στη βάση Μνημόνιο ή αντι-Μνημόνιο είναι απλά στείρες. Οι αντιπαραθέσεις θα πρέπει να είναι για το μέλλον της χώρας ανεξάρτητα από το Μνημόνιο. Θα πρέπει να απαντούν σε καίριες ερωτήσεις για τον τρόπο μείωσης του σπάταλου και διεφθαρμένου κράτους, την διατήρηση ή μη πολλών ακριβών προνομίων που απλόχερα μοίραζε το κομματικό κράτος, το βιοτικό επίπεδο που μας αναλογεί σύμφωνα με τις παραγωγικές μας δυνατότητες, τις μεταρρυθμίσεις απαραίτητες για αύξηση της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας και την επιτυχία της πολυπόθητης οικονομικής ανάπτυξης. Όλα αυτά χωρίς να διακυβεύεται η παραμονή της χώρας μας στον πυρήνα της Ευρώπης.
Το πρώτο βήμα είναι να καταλήξουμε σε λογικές απαντήσεις σε αυτά τα βασικά ερωτήματα και να αποφασίσουμε ποιά κόμματα και σχηματισμοί έχουν με τις προτάσεις τους τη σωστή προσέγγιση . Δεν αρκεί όμως αυτό. Πρέπει επίσης να διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις και το πρόγραμμα μιας άμεσης και σωστής υλοποίησης. Ποιά άτομα και σχηματισμοί έχουν την εμπειρία για την υλοποίηση ; Μπορεί ή όχι το πολιτικό προσωπικό ( συμπεριλαμβανομένων και των αντιπολιτευτικών δυνάμεων) που μας έφερε στο γκρεμό να επιτύχει να ξαναφέρει την επενδυτική εμπιστοσύνη για να δαμάσει την ανεργία και να φέρει την ανάπτυξη;
Η αντιπαράθεση μνημονιακών και αντι-μνημονιακών δεν είναι μόνο στείρα αλλά και πολύ επικίνδυνη, αφού μπορεί να μάς οδηγήσει σε ατραπούς με ανυπολόγιστες συνέπειες. Εάν, όπως φαίνεται ότι πρεσβεύουν όλα τα αντι-μνημονιακά κόμματα της αριστεράς και της άκρας δεξιάς, απαρνηθούμε την δανειακή βοήθεια των ευρωπαίων εταίρων μας με μια απόρριψη του μισητού Μνημονίου, ο δρόμος προς την δραχμή θα είναι πολύ κοντά. Δεν θα είναι όμως η δραχμή που είχαμε το 1998 (πριν την είσοδο μας στον μηχανισμό ισοτιμιών , και μετέπειτα στο κοινό νόμισμα). Αυτό διότι με την χρεοκοπία θα εκλείψει κάθε εξωτερική χρηματοδότηση της χώρας μας για αρκετά χρόνια και μαζί με αυτήν και εισαγωγές βασικών αγαθών. Θα μοιάζει λοιπόν πολύ περισσότερο με τη δραχμή του 1952 ή και νωρίτερα. Το βιοτικό μας επίπεδο θα είναι σε παρόμοια αντιστοιχία.
Ελπίζω οι Έλληνες να μην αφήσουμε την οργή μας να μας φέρει σε τέτοιες ατραπούς. Σαν ελάχιστη υποχρέωση στα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, πρέπει σε αυτές τις εκλογές να καταλήξουμε σε συνετές επιλογές.
