9/2/12

Οι Τρεις Ιεράρχες - Ομιλία της Δ/ντριας του Δημοτικού Σχολείου Κρέντης στην Εορτή των Τριών Ιεραρχών

H Δασκάλα του χωριού μας
Τιμάμε σήμερα τη μνήμη τριών μεγάλων Αγίων Ιεραρχών της εκκλησίας μας, του Βασιλείου του Μεγάλου, του Ιωάννου του Χρυσοστόμου και του Γρηγορίου του Θεολόγου. Είναι οι προστάτες της Παιδείας, γιατί στο έργο τους έχουν ενωθεί αρμονικά η υγιής αρχαιοελληνική σκέψη και το καθαρό χριστιανικό πνεύμα. Γεννήθηκαν και έδρασαν και οι τρεις κατά τον 4ομ.Χ αιώνα.
Η αγάπη τους για τη μόρφωση υπήρξε παραδειγματική και γι’ αυτό σπούδασαν όλες τις τότε γνωστές επιστήμες. Η Ελληνορθόδοξη Παιδεία έτσι όπως τη βίωσαν και την εισηγήθηκαν έχει κέντρο της τον άνθρωπο ως εικόνα Θεού, όχι τον αυτονομημένο άνθρωπο τον ξεκομμένο από τον Δημιουργό του. Αυτή την παιδεία την μετέδωσαν με τη ζωή τους περισσότερο και λιγότερο με τη διδασκαλία τους. Δεν αρκεί να μιλούμε ως διδάσκαλοι για αξίες και ιδανικά, αν αυτά δεν εμπνέουν πρώτα τη δική μας ζωή. Είναι θέμα αυτοκριτικής για μας τους μεγάλους. Για μας που θέλουμε να διδάξουμε χωρίς πρώτα οι ίδιοι να έχουμε διδαχθεί. Για μας που υποκριτικά φωνάζουμε ότι φτιάχνουμε ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά μας, ενώ δεν μπορούμε να δούμε ότι σκορπάμε απογοήτευση με τις εξαγγελίες μας. Για μας που κατηγορούμε τους νέους ότι δεν έχουν όραμα, ενώ δεν αντέχουμε ν’ ακούσουμε τις φωνές τους ότι δεν είμαστε παραδείγματα προς μίμηση γι’ αυτούς. Οι Άγιοι Τρεις Ιεράρχες ήταν πραγματικά σοφοί. Περιφρόνησαν τον πλούτο και τη δόξα. Δεν ταυτίστηκαν πότε με την αδικία και την εξουσία. Όταν χρειαζόταν, ήξεραν να αποσύρονται από τις θέσεις που τους είχαν αναθέσει, γιατί ήταν πρότυπα θυσίας και προσφοράς, όχι ευημερίας και καλοπέρασης. «Δεν υπάρχει πιο καταστρεπτικό της εκκλησίας και της κοινωνίας, όταν οι μαθητές με τους δασκάλους, οι πατέρες με τα παιδιά, οι άρχοντες με τους πολίτες δεν είναι συνδεδεμένοι με πολλή αγάπη. Τίποτα δεν μαστίζει τόσο το ανθρώπινο γένος όσο η περιφρόνηση της φιλίας και της αγάπης και η έλλειψη προθυμίας για την εφαρμογή τους. Η αγάπη και η φροντίδα του δασκάλου συγκινεί τους μαθητές. Γι’ αυτό και είναι η αναγκαιότερη για το δάσκαλο αρετή. «Γνώρισμα του πραγματικού δάσκαλου είναι το να συμπάσχει στις συμφορές των μαθητών, το να θρηνεί και να πενθεί τα τραύματα αυτών που έχει στην ευθύνη του». Ο μαθητής, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, έχει ανάγκη να αντλεί δύναμη και ελπίδα απ’ το δάσκαλό του. Έτσι ο ρόλος του γίνεται ρυθμιστικός και όχι ελεγκτικός, παιδαγωγικός και όχι επιβλητικός, συμβουλευτικός και όχι αυταρχικός. «Όταν ο μαθητής αγαπήσει το δάσκαλό του θ’ αγαπήσει και το μάθημα. Αυτό όμως πρέπει να το κάνει φανερό και στη συμπεριφορά του». Να προσπαθήσει να μιμηθεί το δάσκαλό του, για να τον ευχαριστήσει. «Το ν’ αγαπάει κανείς και ν’ αγαπιέται είναι το αποτελεσματικότερο μέσο στη διδασκαλία και στην αγωγή. Δε χρειάζεται τότε να κοπιάζουμε». Θεμέλιο όμως και εμπνευστής της αληθινής αγάπης είναι ο Χριστός. Αυτή την αγάπη μας δίδαξαν οι Άγιοι τρεις Ιεράρχες. Η καλύτερη τιμή των Αγίων είναι η μίμηση των Αγίων. Οι τρις προστάτες των γραμμάτων, οι δικοί μας Άγιοι, ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ας πρεσβεύουν για την πνευματική πρόοδο του καθενός μας. Ας πρεσβεύουν για να ην χάσει γ παιδεία του έθνους μας ποτέ τον προορισμό της. Χρόνια Πολλά.